معاونت آموزشی

بسْم اللّه الرّحْمن الرّحيم

عبس وتولّى (١)أنْ جاءه الأعْمى (٢)وما يدْريك لعلّه يزّكّى (٣)أوْ يذّكّر فتنْفعه الذّكْرى (٤)أمّا من اسْتغْنى (٥)فأنْت له تصدّى (٦)وما عليْك ألا يزّكّى (٧)وأمّا منْ جاءك يسْعى (٨)وهو يخْشى (٩)فأنْت عنْه تلهّى (١٠)كلا إنّها تذْكرةٌ (١١)فمنْ شاء ذكره (١٢)في صحفٍ مكرّمةٍ (١٣)مرْفوعةٍ مطهّرةٍ (١٤)بأيْدي سفرةٍ (١٥)كرامٍ بررةٍ (١٦)

سوره ی عبس؛ این سوره در مکه نازل شده است و چهل و دو آیه دارد. عبس به معنی ترشرویی کردن و چهره در هم کشیدن و اخم کردن است. نام این سوره از اولین آیه ی آن گرفته شده است.

روزی پیامبر اکرم(ص) با چند نفر از بزرگان قریش مشغول صحبت بودند و آنان را به دین اسلام دعوت میکردند که عبدالله بن ام مکتوم از در وارد شد. او نابینا بود و متوجه نشد که پیامبر اسلام (ص) مشغول گفتگو با دیگران است. چند بار با صدای بلند گفت : ای پیامبر! برای من قرآن بخوان و به من قرآن بیاموز! این موضوع باعث شد که چند بار سخنان پیامبر قطع شود. افرادی که نزد پیامبر (ص) بودند ناراحت شدند و با چهره های در هم کشیده، روی خود را برگرداندند.

خداوند مهربان آنان را سرزنش میکند و می فرماید: به نام خداوند بخشنده مهربان، چهره در هم کشید و روی برگرداند. که آن مرد نا بینا نزد او آمد. تو چه میدانی؟ شاید او پاک باشد یا پند پذیرد و این پند برایش مفید باشد. اما آن کس که خود را بی نیاز می داند، تو به او روی می آوری؟ در حالی که اگر خود را پاک نسازد، تو مسؤول نیستی. و اما آن کس که شتابان نزد تو آمده و می ترسد. تو از او غافلی، چنین نیست، به درستی که این پند است. پس هر کس بخواهد، از آن پند گیرد. در لوح های با ارزش که بلند مرتبه و پاک است به دست فرشتگان نویسنده ی بزرگوار و نیکوکار است.